Marcin Daniec rozpoczął karierę w latach 80. W 1994 r. zaczął występować samodzielnie. Szybko stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych kabareciarzy w Polsce. Jednak Daniec niewiele mówił na temat swojego życia prywatnego. Dopiero po latach okazało się, że miał żonę, z którą doczekał się córki Karoliny.

Przeglądając fora internetowe, nierzadko trafia się na ogłoszenia typu: „odstąpię salę weselną”, „wolny termin ślubu”, „wolna orkiestra – chcę odzyskać zaliczkę”. Dlaczego tak wiele par rozstaje się przed ślubem? Co sprawia, że osoby, które jednego dnia planują wspólną przyszłość, drugiego nie mogą na siebie patrzeć? Poznajcie historie Patrycji, Laury, Przemka i Wiolety. Fot. Depositphotos Jedni przekładają ślub z przyczyn losowych, inni rezygnują z niego z powodów finansowych, jeszcze inni definitywnie kończą związki, dochodząc do wniosku, że dalsze życie we dwoje nie ma sensu. W każdym przypadku „rezygnacja ze ślubu” pociąga za sobą konsekwencje emocjonalne (rozczarowanie, poczucie krzywdy, żal i złość), rodzinne (kłótnie, pretensje, pouczanie) i finansowe (utrata zaliczek za salę weselną, orkiestrę, fotografa, catering, itp.). Jednak wszyscy jednym głosem wtórują: „Lepiej rozstać się przed ślubem, niż po nim”. Porzucający a porzucony Każdy przed ślubem ma pewne obawy. Im bliżej daty ślubu, tym częściej myśli się konsekwencjach własnego wyboru. Nasuwają się pytania: czy to właściwa osoba na całe życie, co będzie za kilka lat? Do tego dochodzi napięcie i stres przy organizacji ślubu i wesela oraz uczucie obowiązku, by wszystkich zadowolić. Małżeństwo to ryzyko. Niektórzy nie nie czują, że warto zaryzykować. Najgorzej czuje się osoba porzucana. Ta, która inicjuje rozstanie, może psychicznie przygotować się do zmiany i w pewnym sensie zaakceptować zaistniałą sytuację. Z badań wynika, że częściej ze ślubu rezygnują kobiety. Najczęściej robią to na kilka miesięcy przed ślubem. Rozstanie to racjonalny efekt przemyśleń nad wątpliwościami, które dotykały je już wcześniej. Panowie odchodzą najczęściej na miesiąc przed, a nawet na kilka dni przed ślubem. Działają bardziej impulsywnie. Fot. Depositphotos Najczęstsze przyczyny rozstań przed ślubem: obawy prze konsekwencjami własnego wyboru WioletaZ moim byłym narzeczonym poznaliśmy się w liceum. Różniliśmy się od siebie, ale właśnie te różnice przyciągały nas do siebie. To był „człowiek – imprezka”, wesoły, zawsze otoczony grupką znajomych, ja raczej byłam outsiderką, spokojną, dobrą uczennicą. To była pierwsza, wielka, namiętna miłość. Po skończeniu szkoły, wyjechaliśmy razem do Anglii. Tam razem zamieszkaliśmy, podjęliśmy pracę. Po jakimś czasie się zaręczyliśmy i zaplanowaliśmy ślub w Polsce. Po trzech latach związku, dopadł nas potworny kryzys. Kłóciliśmy się o obowiązki domowe, gospodarowanie pieniędzmi i jego imprezowanie. Punktem zapalnym był moment, kiedy przyłapałam go na braniu narkotyków. Wiedziałam, że z kolegami „popala trawkę”, ale nie miałam pojęcia, że sięgnął też po amfetaminę. Czułam, że mnie okłamuje. Powtarzał, że to był jeden, jedyny raz, szedł w zaparte, że nie jest uzależniony. Jednak jego zachowanie, wygląd i wieczny brak pieniędzy zdradzały niestety co innego. W grudniu wróciłam do rodziców do Polski, na pół roku przed ślubem. On został w Anglii. Czułam rozgoryczenie, żal. Kochałam go, ale wiedziałam, że z tego związku, małżeństwa nie będzie. On starał się walczyć o mnie, przesyłał kwiaty, pisał piękne listy. Miałam nawet moment zwątpienia, kiedy myślałam, że może warto wrócić i próbować to „reanimować” . Ale w rezultacie, nie podjęłam ryzyka. Wkrótce kogoś poznałam, zauroczyłam się. On też zaczął spotykać się z inną kobietą. Dziś wiem, że to była dobra decyzja. niedojrzałość i obawa przed utratą wolności PatrycjaMój narzeczony zostawił mnie na miesiąc przed ślubem. Byłam zdruzgotana, bo nic nie zapowiadało jego odejścia. Kochałam go i sądziłam, że kocha mnie tak samo (o ile nie mocniej, bo był bardzo wylewny w okazywaniu uczuć). To on nalegał na ślub i wspólne zamieszkanie. Oświadczył mi się po pół roku znajomości. Można powiedzieć, że mieliśmy wszystko: pracę, mieszkanie, wielkie wsparcie rodziców, którzy cieszyli się naszym szczęściem i byli wielkim wsparciem. Wszystko było opłacone i dopięte na ostatni guzik. Goście zaproszeni, suknia odebrana, formalności załatwione, podróż poślubna zarezerwowana, nawet alkohol kupiony. Problemy zaczęły się, kiedy zaczęliśmy remont mieszkania. Chcieliśmy wprowadzić się od razu po ślubie, dlatego tempo przygotowań było ogromne. Praca na różne zmiany, organizacja wesela, a po potem jeszcze remontowanie mieszkania i sprzątanie do późna. Zmęczenie i brak czasu dla siebie spowodowały, że zaczęliśmy się trochę kłócić. Nie spodziewałam się jednak, że go to przerośnie i będzie miało wpływ na jego decyzję o rozstaniu. Po jednej z kłótni powiedział mi, że ma dość, nasz związek nie ma sensu, bo nie potrafimy się dogadać w drobnych sprawach, a co dopiero będzie przy poważniejszych problemach. Tego samego wieczoru, ostentacyjnie pojechał do moich rodziców i powiedział im, że „żadnego ślubu nie będzie”. Byłam taka wściekła, że kazałam mu się wynosić (choć w duchu myślałam, że jak emocje opadną, wróci do mnie skruszony). Nie wrócił. Przyjechali za to jego rodzice, by odzyskać włożone w wesele pieniądze. Chciałam się pogodzić, rozmawiać, proponowałam przełożenie terminu ślubu na później, by dać sobie jeszcze czas, nie robić nic pochopnie, w emocjach. Przecież wciąż się kochaliśmy (przynajmniej ja tak myślałam). Ale on nie walczył, chciał definitywnie zerwać. Nie odbierał ode mnie telefonów. Nie zrobił też nic, aby odwołać wesele. Sama musiałam zadzwonić do gości i powiedzieć, że ślubu nie będzie, zrezygnować z sali, orkiestry, fotografa, powiadomić księdza. Kiedy pytali, co się stało, nie wiedziałam, co im powiedzieć. No bo co, że facet, który jeszcze tydzień wcześniej nosił mnie na rękach, spał ze mną w jednym łóżku i marzył o dziecku, które będzie miało moje moje oczy – teraz stchórzył, odkochał się, uciekł? To było najbardziej upokarzające doświadczenie w moim życiu, czułam się porzucona bez słowa wyjaśnienia. Dziś nie żałuję. Jakoś się pozbierałam, choć z nikim na stałe już się nie związałam. Bardzo bym chciała się zakochać, ale trudno o wartościowego faceta „nie z odzysku”. Z tego co wiem, to mój ex narzeczony ma nową dziewczynę. Chwali się z nią zdjęciami na facebooku, tak jak kiedyś mną. Jeszcze mu nie wybaczyłam i nie zapomniałam doznanej krzywdy. Mam nadzieję, że to jednak tylko kwestia czasu. różnice światopoglądowe PrzemekZ Kasią spotykaliśmy się 10 lat. Była ode mnie sporo młodsza, więc czekałem z oświadczynami, do momentu, kiedy skończy studia, podejmie pracę i będzie pewna swojej decyzji. Oświadczyny przyjęła z radością. Kiedy zaczęliśmy przygotowania do ślubu, po czasie przyznała mi się, że nie chce ślubu kościelnego. Przerażała ją przysięga przed Bogiem, nie wierzyła w coś „na zawsze, do grobowej deski”. Ja jestem osobą wierzącą, pochodzę z praktykującej rodziny. Oboje przez 10 lat akceptowaliśmy swoje odmienne spojrzenia na kwestię wiary i nikt nikogo nie naciskał do zmiany myślenia. Kiedy wcześniej rozmawialiśmy o ślubie, Kasia zapewniała że chciałaby mieć ślub kościelny. Może nie ze względu na wartości etyczne i moralne, a na samą ceremonię: białą suknię, uroczystą przysięgę, marsz Mendelsona. Po 10 latach stwierdziła, że „nie chce być cyniczna” i nie będzie przed nikim udawać. We wszystko wtrąciła się moja rodzina, która stwierdziła, że ślub cywilny to tylko papier, kontrakt i że nie pogodzą się z tym, że będziemy żyć w związku niesakramentalnym, nie będę przyjmować Komunii, będę żyć w grzechu itp. Już od jakiegoś czasu nie podobało im się też jej zachowanie. Od wielu lat była na moim utrzymaniu, opłacałem jej studia, rachunki, kupowałem ubrania, wyjazdy zagraniczne, itp. Ja nie miałem z tym problemu, ale moi rodzice uważali, że nie zależy jej na mnie, tylko na moich pieniądzach. Gdyby było inaczej, to z szacunku do mnie, wzięłaby ślub kościelny. Zaczęliśmy się kłócić, Kasia wyjechała do innego miasta i tam się zatrudniła. Wkrótce podjęła decyzję o rozstaniu. Nie chciałem się z tym pogodzić, była częścią mnie, bardzo ją kochałem. Potem dowiedziałem się, że poznała innego chłopaka i dopiero wtedy przestałem walczyć o to uczucie i powoli układać sobie życie bez niej. Dopiero na dwa miesiące przed datą ślubu, ostatecznie odwołałem termin u księdza i zrezygnowałem z sali, fotografa i kamerzysty. presja rodziny i problemy finansowe LauraTo była pierwsza poważna, aczkolwiek licealna miłość. Przeżyliśmy wspólnie różne piękne, ale i te bardzo trudne chwile. Myślałam, że skoro już tyle nas spotkało i sobie z tym wspólnie poradziliśmy, to już nic nas nie złamie. Po 6 latach on się oświadczył, zaczęły się przygotowania do naszego wymarzonego, małego ślubu. Niestety, z mojej strony nie ma rodziców, kogoś kto by nas wsparł mentalnie i finansowo, więc miało być skromnie. Mieliśmy plany i własne wyobrażenia, które mocno nie zgadzały się z wyobrażeniami rodziców mojego przyszłego męża. Dodatkowo z czasem żądali pokrycia połowy kosztów, mimo iż od wielu lat byłam zdana tylko na siebie i nie stać mnie było na wesele za 28 tys. złotych. Mało tego, chcieli bym wzięła kredyt, jeśli mnie na to nie stać! Kłótnie, nieścisłości, zapraszanie gości tylko dla zasady „by się pokazać” itp. Zupełne nieporozumienie. Mój narzeczony, jedynak, oczko w głowie, bał się przeciwstawić rodzicom, którzy strasznie nim manipulowani. Chciał zadowolić wszystkich, co się oczywiście nie udało. Po 5 miesiącach strasznej nerwówki i wylanych łez, odwołałam ślub. Byłam wykończona psychicznie i fizycznie. Nigdy więcej niedojrzałych mężczyzn, którzy nie umieją walczyć o swoje! Człowiek uczy się na błędach, tylko szkoda, że na swoich. Małżeństwo to decyzja na całe życie. Trzeba podejmować ją z rozwagą, by nie skrzywdzić ani drugiej osoby ani siebie. Jeśli targają nami wątpliwości, warto poczekać ze ślubem, niż żałować swojej decyzji albo się rozwodzić.

Anna Mucha i Marcel Sora rozstali się po 10 latach związku! JP 14.01.2019 09:34. Anna Mucha i Marcel Sora byli parą przez 10 lat. W trakcie trwania związku doczekali się dwojga dzieci. Jak

Johnny Depp zawsze deklarował, że nie nadaje się na męża, a dowodem na to miało być jego nieudane małżeństwo z Lori Anne Allison. Aktor zapewniał, że nie stanie przed ołtarzem, gdyż doskonale czuje się w związku na obecnych zasadach. Najwyraźniej zmienił zdanie. Już wkrótce ożeni się ze swoją partnerką, Vanessą jest ze sobą już od ponad 10 lat. Johnny i Vanessa mieszkają razem i wychowują dwójkę dzieci: córkę Lily-Rose i syna Jacka. Oboje czuli się szczęśliwi i żadne z nich nie czuło dotą potrzeby sformalizowania tego związku. Dopiero dramatyczna sytuacja w rodzinie sprawiła, że postanowili zadbać o przyszłość swoich choroba dziecka wzmocniła ich miłość - mówią znajomi pary. Jakiś czas temu Lily poważnie zachorowała. Zaraziła się bakteriami koli. Jej organy stopniowo przestawały pracować, lekarze spodziewali się najgorszego. Na szczęście dziewczynka utraty córki przewartościowała trochę ich życie. Największe zmiany zaszły w podejściu Deppa, który uznał, że pragnie związać się z Vanessą na zawsze. Długo przekonywał ją do swojej decyzji. W końcu przyjęła jego oświadczyny i obecnie planują ślub. jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.

Katarzyna Bujakiewicz ma 46 lat. Gwiazda od dawna związana jest z Piotrem Maruszewskim. Ostatnio, po 11 latach związku para w końcu wzięła ślub. W rozmowie z czasopismem "Dobre Rady" aktorka tłumaczy swoją decyzję.

Spotkaliście się, zakochaliście i postanowiliście iść przez życie razem. Jest wam ze sobą dobrze, czujecie, że jesteście dla siebie stworzeni. Zapada decyzja o ślubie: w końcu dwie bratnie dusze odnalazły się w tym świecie. Radosną nowiną dzielicie się z bliskimi i znajomymi, jednak zamiast radości, najpierw na ich twarzach maluje się zdziwienie pomieszane z szokiem. “To nie za szybko?!” – pada najczęściej pytanie. Znacie się przecież tak krótko, to za wcześnie na ślub! Czy istnieje jakaś granica czasowa, po której “można” wziąć ślub? Krótko, ale intensywnie i konkretnie! Są dwa rodzaje związków: te, w których partnerzy docierają się z czasem i muszą wypracować wiele rzeczy na wspólnej drodze oraz te, które wszystkie etapy przechodzą w przyspieszonym tempie. Wspólne zamieszkiwanie, poważne problemy (finansowe, zdrowotne, zawodowe), konieczność podejmowania szybkich decyzji – wszystko to sprawia, że nie ma czasu na różowe okulary i partnerzy szybko sprawdzają się “w praktyce”. Bardzo często jest również tak, że pary z wieloletnim stażem rozstają się po latach bez ślubu, a w następnych związkach decydują się na szybkie “tak”. Praktyka pokazuje, że to nie staż związku, a rodzaj relacji między partnerami decyduje o tym, czy będą zgraną parą (i małżeństwem). Można żyć ze sobą przez 10 lat i nie przeżyć razem tyle, ile czasem po roku! Ale po co wam ten ślub? Wieść o planowanych zaślubinach po krótkim czasie prawie na pewno sprowokuje lawinę komentarzy: dopytywania, dociekania motywów takiej decyzji, pewnie również plotek o ciąży. Jednak… pary pozostające w wieloletnich związkach nieformalnych także często słyszą pytania o ślub – kiedy, dlaczego nie wzięli go do tej pory, a czas ucieka… Reasumując: kwestia dotarcia się partnerów na tyle, by zapadła decyzja o ślubie po krótkim czasie (kilku tygodniach, miesiącach?) jest na tyle indywidualna, że nie sposób ulokować jej w jakichkolwiek ramach. Róbcie to, co czujecie – a inni zawsze będą komentować. Sidney Polak wziął ślub! Jego małżonką została Paulina Szendal, z którą muzyk zaręczył się w 2019 roku. Po czterech latach związku wokalista wręczył jej pierścionek w wyjątkowo

Po jakim czasie bycia w związku wziąć ślub. Wiemy że każdy związek jest inny, w jednym przypadku by stanąć przed ślubnym ołtarzem wystarczy kilka tygodni, a innym kilka lat. Dlatego i tutaj zagląda nauka, i oto przedstawia tylko propozycji, a w zasadzie punktów orientacyjnych. Słynne 2 lata Ogólną regułą przyjętą przez ekspertów są około dwa lata, które para powinna spędzić ze sobą zanim zdecyduje się na zawarcie małżeństwa. Jest to podobno dla większości ludzi optymalna ilość czasu, aby się poznać w miarę dobrze i ściągnąć różowe okulary przez które patrzymy na życie, ale i na nasz związek. Oczywiście, bardzo ważna jest częstotliwość ich spotkań i stopień wzajemnej otwartości. Ogólnie rzecz biorąc, dwa lata powinny być dla pary wystarczającym czasem, żeby zdecydować czy czują się ze sobą komfortowo, czy raczej po tym czasie drażnimy siebie nawzajem. Badania ukazują że większość związków kończy się właśnie przed 2 rokiem, mniej mamy skrupułów, więcej otwartości jak i szczerości, już na kłótnie nie reagujemy „dobrze kochanie” lecz ” nie, mam swoje zdanie”. Czy warto czekać? Psychologowie zajmujący się głównie doradztwem małżeńskim, mówią że, większość wartościowych rzeczy spotykających nas w życiu wymaga cierpliwości, zdolności do powściągnięcia własnych impulsów i odroczenia nagrody. Tyczy się to nie tylko wolnych związków, ale też wchodzenia w związek małżeński. Może okazać się, że osoba, którą postanowiliśmy poślubić na samym początku znajomości, wcale nie jest wyczekiwaną przez nas drugą połówką. Regułę dwóch wspólnych lat można zmienić na trzy lata, lecz dla większości ludzi wyda się to zbyt długim czasem. Wydłużenie okresu narzeczeństwa wiąże się z minimalizowaniem późniejszego ryzyka rozwodu. Pewnie każdy z was zna kogoś, albo chociaż słyszał historię o kimś, kto po bardzo krótkim czasie znajomości wziął ślub, a następnie latami żył lub wciąż żyje w bardzo szczęśliwym małżeństwie, albo był z kimś 5 lat i się rozstał. Jednymi słowy to od was zależny kiedy powiecie, że znacie się na tyle, ufacie sobie, jesteście szczerzy, i nie możecie żyć bez siebie, a na pytanie czy to rutyna odpowiadanie że to miłość czas iść dalej. Pamiętajcie tylko, aby uświadomić sobie że wasz związek to naprawdę coś pięknego, a nie tylko wzajemne przyzwyczajenie, rutyna i wygoda. Lepiej odłożyć zaślubiny o rok niż za 2 lata się rozwodzić.

Marc Jacobs ustatkował się po czterech latach związku z Charem Defrancesco. Przyjęcie weselne odbyło się na nowojorskim Manhattanie w restauracji The Grill. Na imprezie ślubnej 55-letniego projektanta bawili się m.in. modelka Kaia Gerber, piosenkarka Rita Ora i redaktor naczelna amerykańskiego „Vogue'a” – Anna Wintour.

zapytał(a) o 10:53 Po ilu latach związku wg Was mozna wziąć ślub? Odpowiedzi ęę? odpowiedział(a) o 11:50 Wkrotce biore slub wiec sie wypowiem. Najlepiej sie oswiadczyc (czyli jakby na to nie patrzc, to pierwszy krok do slubu) po co najmniej roku mieszkania razem. Jak ludzie sie spotykaja ale mieszkaja osobno to chocby nie wiem jak silnym uczuciem do siebie palali, nie znaja sie od tej 'rutynowej' strony. Pierwsze miesiace po wspolnym zamieszkaniu sa cudowne, kazde sie stara ale po jakims czasie jego zaczynaja wkurzac wlosy w lazience, ja wkurzac skarpetki pod lozkiem. Do tego trza wyniesc smieci, isc po mleko i zaplacic rachunki. Ten pierwszy rok tak na prawde jest decydujacy, bo wtedy wychodza nasze ukryte defekty i codzienne problemy Ika3x odpowiedział(a) o 11:05 Sprawa indywidualna. Jedni po miesiącach drudzy po latach. Ja natomiast wyszlabym za maz jeśli dobrze by mi się z chłopakiem układało po jakiś 2 latach związku :) To zależy bardziej od tego ile teraz osoba ma lat. Nie którzy wychodzą za mąż po 4 miesiacach znajomości a niektórzy po kilki latach MyDragon odpowiedział(a) o 11:07 Ślubu nie bierze się ze względu na ilość czasu w związku. Ślub zawiera się wtedy, kiedy naprawdę jesteście gotowi na rodzinę i jesteście w stanie się utrzymać i macie mieszkanie. Neli9 odpowiedział(a) o 11:07 Moim zdaniem wtedy,kiedy te dwie osoby będą na to gotowe, będą do tego dojrzałe i będą tego bardzo pragnąć. Lata nie mają znaczenia Obojętnie. Tak, jak się czuje. I zależy też, czy kościelny, czy urzędowy... bo ten drugi można w sumie już na drugi dzień, od kiedy się kogoś zna. :D EKSPERTGranna. odpowiedział(a) o 11:42 Myślę, że to przychodzi z czasem. Od razu się o tym nie rozmawia przecież :) Rok, to moim zdaniem minimum żeby się poznać, a potem to już kwestia samych zainteresowanych. Niektórym się odechciewa związku po kilku latach więc lepiej zaczekać niż pochopnie coś robić. Ja na przykład jestem w związku z moim facetem od ponad 2 lat, ale mimo tego, że ludzie z naszego otoczenia sobie żartują i pytają kiedy ślub, to my na razie chcemy coś innego zrobić, mamy na razie inne priorytety, nie myślimy o ładowaniu się w długi dla jednej nocy imprezowania. Wiemy, że będziemy razem, jesteśmy siebie pewni, ale nie chcemy na razie tej szopki. Dobrze nam razem bez tego skromnym zdaniem lepiej dłużej zaczekać niż się pośpieszyć. velhete odpowiedział(a) o 11:53 Moj bedzie chyba po pieciu albo szesciu, w tym roku dopiero jestesmy pelnoletni i jestesmy ponad trzy lata razem. Ja będę brała ślub po 7 latach związku prawdopodobnie (jesteśmy w trakcie planowania). Gdybym była starsza, to na pewno zdecydowałabym się wcześniej. Myślę, że 2 lata to takie minimum, żeby poznać człowieka dobrze i być pewnym jego oraz swoich uczuć. Wiele zależy też od wieku, bo jednak jak ktoś ma 18 lat i wchodzi w związek to ma jeszcze czas na założenie rodziny itp., ale jak ktoś ma np. 28, to już zegar biologiczny szybciej tyka i wiadomo, że tego czasu jest mniej. To sprawa indywidualna. Każdy związek rozwija się w swoim tempie. Niektórzy ludzie po roku czasu wiedzą o sobie wszystko, a inni po 3 latach nadal się poznają, bo np. rzadko się widywali. Znam pary, które wzięły ślub po niecałym roku związku i są szczęśliwymi małżeństwami. Znam też takie, które pobrały się po 10 latach i również są szczęśliwi... A znam też pary, które pobrały się po 3-4 latach a teraz nie mogą się dogadać. Jak widać wszystko zależy od ludzi. Moim skromnym zdaniem - jeśli jest się pełnoletnim i ma kochającego partnera, którego uważa się za dobrego towarzysza życie to... nie ma na co czekać, ale z drugiej strony... też nie warto się spieszyć, dobrze się upewnić, że to właściwa osoba ;) Po prostu razem trzeba podjąć decyzję i wyczuć ten moment. Po tylu latach jak juz bedziesz wiedziala ze facet zarabia i nie zdradza , .Musi miec prace to raz a dwa musi miec powyzej 20 lat .Srednio to 4 lata zwiazku tyle srednio wystarczy zeby sie dobrze zapoznać blocked odpowiedział(a) o 22:17 Wtedy, kiedy para poczuje się gotowa. Nie powinno być sztywnej granicy. A ile Ty jesteś w związku? Poza tym to zalezy jak się układa, ile macie lat, co razem planujecie, a nie ile razem czasu jesteście. Ale jak jest miedzy Wami ok i planujecie razem przyszłość i dobrze się znacie (to ważne) to myślę, ze po 3 latach albo 4. Uważasz, że ktoś się myli? lub Reklama. 27 września Robert Biedroń i Krzysztof Śmiszek powiedzieli sobie "tak" po 23 latach związku. To była niezwykła sytuacja, ponieważ politycy stali na scenie teatru. To już kolejny para, która zdecydowała się na symboliczny ślub podczas przedstawienia teatralnego "Spartakus. Miłość w czasach zarazy".

Cześć dziewczyny. Od 10 lat jestem w związku, poznaliśmy się kiedy ja miałam 15, a on 17 lat. Jest mi z nim dobrze, bo ma do mnie duży szacunek, nigdy na mnie nie krzyczy, rzadko się kłócimy. Jest to dla mnie szczególnie ważne, bo byłam świadkiem wielu krzywd, które mój ojciec wyrządził Mamie i jestem bardzo wyczulona na chamstwo i przemoc wobec kobiet. Zawsze mogę na niego liczyć, jest dobry i potrafi mnie rozśmieszyć. Ta - same pozytywy, ale jesteśmy parą od 10 lat, ja mam 25, on 27 lat, a nie wiem na co on czeka... Niby planujemy wspólną przyszłość - ślub, dzieci, wspaniały wspólny dom, ale termin realizacji tych planów jest bliżej nieokreślony. On twierdzi, że oświadczy mi się dopiero jak będzie go stać na naprawdę mega droooogi pierścionek, chociaż ja cały czas powtarzam mu, że takiego nie potrzebuję, poza tym on wie, że nigdy nie lubiłam drogich prezentów. Nie ważne, jeśli chodzi o ślub, to też dopiero jak będzie go stać na wypasione mieszkanie i imprezę, która przejdzie do historii. Niby dobrze i rozsądnie, bo chce najpierw zadbać o bezpieczeństwo finansowe rodziny, ale kurczę kiedy to wszystko nastąpi?! Nie naciskam na niego, bo nie chciałabym, żeby to było nawet w najmniejszym stopniu wymuszone, ale uważam, że już najwyższy czas chociaż na zaręczyny. Chcę mieć trójkę dzieci, a czas ucieka. On ma własną działalność i mieszka u swoich rodziców, a ja od roku mieszkam 300km od niego, bo tutaj studiuję i pracuję. Czasami zastanawiam się czy to jest nadal miłość czy już tylko przyzwyczajenie. Nie ma między nami namiętności, spontanicznych emocji, rzadko się całujemy i nie uprawiamy seksu. On jest powściągliwy w okazywaniu uczuć i rzadko mówi, że mnie kocha (rozmawiałam z nim o tym kilka razy, ale to nie pomogło). Generalnie klasyczna rutyna. Czasami wydaje mi się, że jesteśmy po prostu jak przyjaciele. Mam dość. Czasami mam ochotę go rzucić, ale boję się, że to będzie zła decyzje od której nie będzie odwrotu. Są chwile, że naprawdę go uwielbiam i nie rozumiem skąd w mojej głowie pojawił się pomysł rozstania. Niestety ostatnio bardzo często o tym myślę i nie wiem co mam robić. Chciałabym się z nim rozstać i zobaczyć jak mi jest bez niego, przekonać się czy to naprawdę miłość. Ale przecież tak się nie da...nie mogę powiedzieć mu, że chcę odejść tylko na chwilę, albo po prostu odejść i nagle wrócić, bo nie chcę się nim w ten sposób bawić. Jak to wygląda z Waszego punktu widzenia?

wWMz.

9h6k3x98q7.pages.dev/56

9h6k3x98q7.pages.dev/94

9h6k3x98q7.pages.dev/40

9h6k3x98q7.pages.dev/30

9h6k3x98q7.pages.dev/7

9h6k3x98q7.pages.dev/85

9h6k3x98q7.pages.dev/59

9h6k3x98q7.pages.dev/28

ślub po 10 latach związku